Tak jo. Není úplně jednoduché psát o sobě.
Narodil jsem se v roce 1978 v Řecku jako nejmladší ze 4 dětí, černá ovce, dalo by se říct. Nikdy jsme jako rodina moc necestovali, poprvé jsem se podíval do světa ve dvaceti, kdy jsem začal působit jako dobrovolník. Později jsem pro jednu řeckou dobrovolnickou organizaci začal i pracovat a organizoval aktivity pro lidi z jiných zemí, kteří zavítali do Řecka jako dobrovolníci. A jednoho dne, na jednom řeckém ostrově, jsem potkal Moniku.
Monika je Češka, byla to její první dobrovolnická akce. A začátek nového života – se mnou. Nějakou dobu jsme to řešili cestováním mezi Prahu a Aténami, vztah na dálku je náročný. Pořád jsme hledali nějaké řešení, ani jeden jsme se neměli k zásadnímu kroku, přešlapovali jsme na místě a najednou to za nás vyřešila šťastná náhoda. Olivia – naše dcera. To bylo znamení, které najednou vyřešilo naše dilema. Ale jak už to bývá, tato situace zase přinesla jiné problémy. Snažili jsme se je vyřešit a já se přestěhoval do Prahy.
Nejtvrdším oříškem je jazyk, který se mi pořád nedaří uchopit. Na to je samozřejmě navázaná šance získat práci, lépe řečeno dobrou práci. A tak se ze mě stal pouliční umělec – busker. Maluji pomocí sprejů na malé kartony v centru Prahy. Rychle jsem se do toho ponořil, malování není pro mne nová věc, mám mnoho zkušeností s výtvarným uměním, nová byla jenom technika. Lidé v mém okolí mne povzbuzují, říkají, že se jsem se vypracoval na slušnou úroveň. Samozřejmě vše závisí na počasí, když prší, fouká vítr nebo je zima, moc toho dělat venku nejde.
Takže je to taková nejistá práce, jeden den vyděláte hodně, jiný téměř nic. A samozřejmě to má svoje stinné stránky, vdechovat spreje, pořád se ohýbat, to moc mému zdraví asi do budoucna neprospěje. Ale já se nevzdávám, i tady najdu nějaké řešení.
Takže zatím všechno docela klape. Olivia je krásné a hodné dítě a v tomto smyslu nám vlastně hodně pomáhá. Tolik o nás, naši minulosti a přítomnosti. A těšíme se, co nám přinese budoucnost!
Το 1978 ξεκίνησε η ζωή μου στην Ελλάδα στην Αθήνα, ανήκω σε μια οικογένεια με 4 παιδιά και Είμαι ο μικρότερος.Επίσης μπορούμε να πούμε ότι είμαι και το μαυρο πρόβατο της οικογένειας. Οι οικογένεια μου δεν φημίζεται για τα Ταξίδια έξω από την Ελλάδα… όπως και εγώ ώσπου το 1998 (20 χρόνων παλικάρι πλέον) ξεκίνησα το πρώτο μου Ταξίδι σε ένα καινούργιο κόσμο..τον κόσμο των εθελοντών.. Και από τότε ξεκίνησα να κάνω Ταξίδια γι’αυτόν τον λόγο..αργότερα έγινα αρχηγός σε μια εθελοντική Οργάνωση οπότε εθελοντές από Άλλες χώρες ερχόντουσαν στην Ελλάδα … Ώσπου μια μέρα σε ένα νησί στην Ελλάδα στην Σαντορίνη στα πλαίσια εθελοντικού προγράμματος γνώρισα την Μόνικα.η Μόνικα είναι από την Τσεχία ερωτεύτηκαμε και ξεκινήσαμε την καινούργια μας ζωή .η αρχή δεν ήταν καθόλου εύκολη..Αθήνα Πράγα…Πράγα Αθήνα..Δεν ήταν και η πιο υγείες σχέση. ψάχναμε να βρούμε μια λύση Αλλά κάνεις δεν ήταν έτοιμος να κάνει το μεγάλο Βήμα και τότε το Ευχαριστώ ατύχημα έγινε..ήρθε στην ζωή μας η Ολίβια..από το πρώτο σημάδι ότι η Ολίβια έρχεται όλα μας τα προβλήματα λύθηκαν Αλλά Νέα προβλήματα εμφανίστηκαν γιατί κάνεις μας δεν είχε εμπειρία για το πως να γίνει γονέας.οπότε μεταφέρθηκα στην Πράγα όπου η γλώσσα παρέμεινε άλυτο πρόβλημα Και εξαιτίας αυτού δεν ήταν εύκολο να βρω δουλειά οπότε έγινα καλλιτέχνης του δρόμου κάνω „basking“ ζωγραφίζοντας με σπρέι σε διαφορά χαρτόνια στους δρόμους της Πράγας είναι σχετικά εύκολη δουλειά αλλά δεν μπορώ να είμαι κάθε μέρα έξω λόγο βροχής κρύου η πολύ αέρα. Και δεν έχω στάνταρ μισθό..μια μέρα μπορεί να μην βγάλω τίποτα και την άλλη πάρα πολλά..ή να βγάλω λίγα λεφτά ..κάνεις δεν μπορεί να ξέρει τι μέρα ξημερώνει..οπότε αυτό σημαίνει μπορεί να περάσει και μήνας και μην βγάλω τίποτα μια το κρύο μια η βροχή μια κάνεις μην θέλει να αγοράσει..επίσης ξέρω ότι στο μέλλον θα έχω πολλά προβλήματα Υγείας λόγο του σπρέι και την στάσεις που έχω καθώς ζωγραφίζω ( γονατιστός) μέση γόνατα πολλές φορές με πεθαίνουν.. Αλλά κάνω τα πάντα με ένα γνωμικό στο μυαλό μου..ουδέν κακό αμιγές καλού.
